Triglouchin(-de-mar)
Triglochin maritima
Juncaginaceae
Nom en français : Troscart maritime.
Descripcioun :Li triglouchin soun de planto de palun. Aquéu fai de rizoumo, ço que douno de coulounìo. Li fueio soun poupouso, e lis enflourejado (grapo) soun facho de noumbróusi flour (20 à 100) sènso bratèio. Es uno planto raro que trachis toujour pas trop liuen de la mar. Coumpara emé lou triglouchin-de-mar que ié sèmblo un pau, mai èi mai e trachis subretout en mountagno.
Usanço :Li grano sarien bono grasihado.
Port : Erbo
Taio : 40 Ã 80 cm
Fueio : costo paralèlo
Tipe bioulougico : Emicriptoufite
Cicle bioulougico : Planto renadivo
Gènre : Triglochin
Famiho : Juncaginaceae
Ordre : Alismatales
Coulour de la flour :
Verdo
Petalo : 6
Ø (o loungour) flour : Pancaro entresigna
Flourido : Printèms
Sòu : Ca
Autour basso e auto : 0 Ã 200 m
Aparado : Noun
Remarco : Planto de coustiero
Liò : Palun
- Prado
- Mar
Estànci : Termoumediterran à Mesoumediterran
Couroulougi : Subrecousmoupoulito
Ref. sc. : Triglochin maritima L., 1753
Faveloun
Viburnum tinus
Adoxaceae Caprifoliaceae
Àutri noum : Bagasso, Laurié-tin, Laurié-flouri, Lauretin, Pato-molo.
Noms en français : Laurier-tin, Viorne-tin.
Descripcioun :Lou faveloun es un aubrihoun bèn couneigu di bos d'éuse e de garrigo. Se recounèis tout de long de l'an à si poulìdis acinello bluèio e lusènto que soubron souvènti-fes sus li ramo quouro flouris à la fin de l'ivèr. Dins l'Esterèu l'apelon la bagasso (Pèire Imbert).
Usanço :Ei di proun planta dins li jardin que rèsto verd tout de long de l'an. Lou fru se manjo pas qu'es un pau tóussi.
Port : Aubret
Taio : Pancaro entresigna
Fueio : alterno
Tipe bioulougico : Pancaro entresigna
Cicle bioulougico : Pancaro entresigna
Gènre : Viburnum
Famiho : Adoxaceae
Famiho classico : Caprifoliaceae
Coulour de la flour :
Blanco
Petalo : 5
Ø (o loungour) flour : Pancaro entresigna
Flourido :
Ivèr
Sòu : Ca
Autour basso e auto :
Pancaro entresigna
Aparado : Noun
Liò : Garrigo
Estànci :
Pancaro entresigna
Couroulougi :
Pancaro entresigna
Ref. sc. : Viburnum tinus L., 1753