Erbo-di-canard(-dóu-miejour)
Utricularia australis
Lentibulariaceae
Noms en français : Utriculaire citrine, Utriculaire du Midi.
Descripcioun :Aquesto erbo-di-canard, planto que trachis dins l'aigo, emai siegue pulèu raro, èi la mai coumuno qu'isto au nostre. Porto d'utriculo (fotò) que podon aganta de bèsti microuscoupico (planto carnivoro). Li flour dounon d'èr i meisseto. La meno autralis se recounèis à sa larjo labro de davans e à si bratèio courto.
Usanço :Couneissèn pas d'usanço particuliero pèr aquelo planto. Escriéure au site se n'en sabès mai.
Port : Erbo
Taio : 50 Ã 200 cm
Fueio : alterno
Tipe bioulougico : Idroufite
Cicle bioulougico : Planto renadivo
Gènre : Utricularia
Famiho : Lentibulariaceae
Coulour de la flour :
Jauno
Petalo : ireguliero
Ø (o loungour) flour : Pancaro entresigna
Flourido : Printèms
- Estiéu
Sòu : Ca
Autour basso e auto :
Pancaro entresigna
Aparado : Noun
Liò : Aigo
Estànci : Mesoumediterran à Coulinen
Couroulougi :
Pancaro entresigna
Ref. sc. : Utricularia australis R.Br., 1810
Faveloun
Viburnum tinus
Adoxaceae Caprifoliaceae
Àutri noum : Bagasso, Laurié-tin, Laurié-flouri, Lauretin, Pato-molo.
Noms en français : Laurier-tin, Viorne-tin.
Descripcioun :Lou faveloun es un aubrihoun bèn couneigu di bos d'éuse e de garrigo. Se recounèis tout de long de l'an à si poulìdis acinello bluèio e lusènto que soubron souvènti-fes sus li ramo quouro flouris à la fin de l'ivèr. Dins l'Esterèu l'apelon la bagasso (Pèire Imbert).
Usanço :Ei di proun planta dins li jardin que rèsto verd tout de long de l'an. Lou fru se manjo pas qu'es un pau tóussi.
Port : Aubret
Taio : Pancaro entresigna
Fueio : alterno
Tipe bioulougico : Pancaro entresigna
Cicle bioulougico : Pancaro entresigna
Gènre : Viburnum
Famiho : Adoxaceae
Famiho classico : Caprifoliaceae
Coulour de la flour :
Blanco
Petalo : 5
Ø (o loungour) flour : Pancaro entresigna
Flourido :
Ivèr
Sòu : Ca
Autour basso e auto :
Pancaro entresigna
Aparado : Noun
Liò : Garrigo
Estànci :
Pancaro entresigna
Couroulougi :
Pancaro entresigna
Ref. sc. : Viburnum tinus L., 1753